Πάντα μου έλεγες,
«Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει. Δεν ξέρω αν μου δίνει συνείδηση. Δεν γνωρίζω αν είναι κάλεσμα μονάχα, βίωμα ή συναρπαστικό ταξίδι», Εγώ, όμως αισθάνομαι ότι εκεί ανήκω»
Για σένα που η θάλασσα στον ήλιο ήταν «τοπίο» – η ζωή έμοιαζε εύκολη και ο θάνατος επίσης.
Μας αποχαιρέτησες εν μέσω της πανδημίας- με το θαλασσινό αγέρι, καβάλα στο κύμα της σιωπής. Και έφυγες να βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Αείμνηστε Καπετάν Πέτρο
Θα σε θυμάμαι πάντα για το χαμόγελό σου, το διακριτικό και ιδιαίτερο χιούμορ σου, την ηθική σου συγκρότηση, την πλατιά σου «μόρφωση», την ικανότητά σου να επιχειρηματολογείς χωρίς να βάζεις τον άλλον απέναντί σου, τη γενναιοδωρία σου σε αισθήματα.
Εμπνεόμενος από υψηλά ιδανικά πάντα ήσουν έτοιμος να τα υπερασπιστείς, παραμένοντας συνεπής μέχρι τέλους.
Αντιστρατευμένος κάθε είδους συμβατικότητας, επιχειρούσες την υπέρβαση ή και το «αδύνατο».
Ήσουν
Μια εμβληματική μορφή με ευαισθησίες παιδιού.
Μια «απροσκύνητη ψυχή», ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, διακατεχόμενος από το πάθος της αλληλεγγύης.
Με το καράβι του Θησέα η οικογένεια σου σε κατευόδωσε στον αγαπημένο σου Βάμο κάνοντας κτήμα σου τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη:
«Ε, σεις στεριές και θάλασσες
τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές
ακούτε τα χαμπέρια μου
μέσα στα μεσημέρια μου
Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ»
Οι στίχοι του Σκαρίμπα ας σε συνοδεύουν:
« Και νάνε όλα απ’ ό,τι φεύγει —και δε μένει— σε μια πόλη ακατοίκητη, κι’ εντός μου ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι έξω απ’ την τρικυμία τούτου του κόσμου ».
Σπύρος Πρωτοπαπαδάκης
