Η Κατερίνα Νικολαΐδου μιλά στη «Ροδιακή» για τη δουλειά της ως θαλαμηπόλος στο πλοίο “Blue Star 2”, έχοντας συμπληρώσει 19 χρόνια υπηρεσίας
Η Κατερίνα Νικολαΐδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Eκεί τελείωσε το σχολείο και εκεί βρίσκεται και η οικογένειά της. Η ίδια, όμως, ζει στον Πειραιά από όπου επιβιβάζεται στο πλοίο “Blue Star 2” για να πιάσει δουλειά…
Εργάζεται σε αυτό ως θαλαμηπόλος, μία δουλειά που κάνει πολλά χρόνια και κάποιες μέρες την εβδομάδα βρίσκεται στη Ρόδο με το πλοίο της που εκτελεί το δρομολόγιο προς τα νησιά της περιοχής μας.
Δεν είναι η μόνη γυναίκα σε αυτό, όπως λέει στη συνέντευξή της σήμερα, αν και όπως αναφέρει δεν είναι αρκετά εύκολη για τις γυναίκες μία τέτοια εργασία.
Παρ’ όλα αυτά, πιστεύει ότι για να αντέξει κάποιος να κάνει αυτή τη δουλειά, πρώτα πρέπει να αγαπά τη θάλασσα και μετά να τη σέβεται.
Ποια είναι ακριβώς τα καθήκοντά σας στο πλοίο, κ. Νικολαΐδου; Δηλαδή με τι ασχολείστε;
Στο πλοίο είμαι θαλαμηπόλος, δουλεύω δηλαδή στο ξενοδοχειακό κομμάτι, στην εξυπηρέτηση των επιβατών. Δουλεύω σε ένα από τα τέσσερα καφέ μπαρ που έχει το πλοίο, εάν όμως χρειαστεί θα δουλέψω και στο εστιατόριο ή και την τακτοποίηση των καμπινών. Ένας θαλαμηπόλος πρέπει να ξέρει να δουλεύει όλα τα πόστα τού ξενοδοχειακού, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί οτιδήποτε. Για αυτό άλλωστε, η εταιρεία μας παρέχει και την ανάλογη εκπαίδευση, όταν ξεκινάμε να εργαστούμε σε κάποιο από τα πλοία της.
Πώς αποφασίσατε να δουλέψετε σε καράβι; Γιατί δεν είναι και πολύ συνηθισμένο για μία γυναίκα, συμφωνείτε;
Εγώ δεν είχα καμία σχέση με πλοία, ούτε και στην οικογένειά μου είχαμε κάποιον ναυτικό. Όταν άρχισε η συνεργασία “Blue Star Ferries” με τον όμιλο “Goοdy’s- Flocafe”, δούλευα σε κατάστημα στην στεριά και τότε πρότειναν σε πολλά άτομα να εργαστούν σε καράβι, έτσι αποφάσισα και μπήκα στο πλοίο.
Υπάρχουν άλλες γυναίκες στο πλοίο; Ποιες είναι οι σχέσεις σας και πώς αντιμετωπίζουν εσάς και τις υπόλοιπες οι άνδρες συνάδελφοί σας;
Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο το ποσοστό των γυναικών στα πλοία, αλλά τα τελευταία χρόνια ο αριθμός έχει αυξηθεί αρκετά. Πλέον, βλέπουμε και γυναίκες σε θέσεις αξιωματικών, άλλωστε μια γυναίκα μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι κάνει και ένας άντρας στο πλοίο.
Στο πλοίο που εργάζομαι είμαστε εφτά γυναίκες και οι σχέσεις μας είναι άριστες. Και με τους άνδρες συναδέλφους μας, οι σχέσεις είναι πολύ καλές. Σαφώς, υπάρχουν και εντάσεις αλλά όλα είναι στιγμιαία. Θα βγούμε έξω, θα πάμε για καφέ, φαγητό, ποτό περισσότερο αυτό συμβαίνει βέβαια στη Ρόδο που είναι και η διανυκτέρευση του πλοίου τον χειμώνα, κάθε Σάββατο.
Θα λέγατε ότι είναι εύκολη ή δύσκολη η δουλειά στο πλοίο;
Το αντικείμενο της δουλειάς είναι λίγο δύσκολο, γιατί έχει να κάνει με υπηρεσίες προς τον επιβάτη. Οπότε αυτό θέλει από μόνο του καλή γνώση του αντικειμένου, ευγένεια, χαμόγελο και γερά νεύρα, ειδικά την καλοκαιρινή περίοδο.
Μπορεί οποιαδήποτε γυναίκα να εργαστεί σε ένα πλοίο, όπως εργάζεστε εσείς;
Πιστεύω ότι δεν είναι αρκετά εύκολο για τις γυναίκες, όπως βέβαια, δεν είναι και για πολλούς άνδρες. Στην αρχή είναι δύσκολα, γιατί αλλάζει όλη η ζωή σου και μαζί αλλάζει και η ζωή των δικών σου, διότι και αυτοί πρέπει να προσαρμοστούν στον δικό σου ελεύθερο χρόνο.
Δεν θα κρύψω ότι όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο πλοίο δυσκολεύτηκα. Γιατί εκτός της δουλειάς, πρέπει να μάθεις να ζεις και με τους υπόλοιπους συναδέλφους. Εάν σκεφτείς ότι εμείς είμαστε από ογδόντα έως εκατόν δέκα άτομα πλήρωμα, μπορείς να φανταστείς ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια της απομόνωσης και του προσωπικού σου χρόνου.
Μετράτε, αν δεν κάνω λάθος, 19 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Σήμερα πώς νοιώθετε μετά από τόσα χρόνια;
Στο συγκεκριμένο πλοίο είμαι όντως δεκαεννιά χρόνια, το δέσιμο είναι έντονο, το αγαπώ πολύ όπως αντίστοιχα και τη δουλειά που κάνω.
Το πλοίο είναι -πρώτα απ’ όλα- καλοτάξιδο, χωρίς προβλήματα, σύγχρονο, με άριστη διαβίωση για το πλήρωμα και στο θέμα καμπινών και στο θέμα τροφοδοσίας και φυσικά στο θέμα ασφάλειας, αφού κάθε εβδομάδα γίνονται γυμνάσια που αφορούν στην εκπαίδευση και την αντιμετώπιση διαφόρων θεμάτων.
Πιστεύω όμως, ότι για να αντέξεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρώτα πρέπει να αγαπάς τη θάλασσα και μετά να τη σέβεσαι. Μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζεις πολύ κόσμο και έχεις μία άλλη σχέση. Νιώθεις όμορφα, όταν ο άλλος σε θυμάται και αναγνωρίζει όλη την προσπάθειά σου για καλύτερες υπηρεσίες στο ταξίδι του.
Υπάρχουν περιστατικά που θυμάστε έντονα από όλα αυτά τα χρόνια και θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη σας;
Μετά από τόσα χρόνια έχω να θυμάμαι ένα σωρό πράγματα, θα εστιάσω μόνο στα ωραία. Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι εν πλω ήρθε στον κόσμο ένα μωρό ή ότι έγινε περισυλλογή ναυαγών ή ότι εντοπίστηκαν μετανάστες και διασώθηκαν.
Πηγή rodiaki.gr
