Ήταν το όνειρο των παιδικών μου χρόνων. Τότε την δεκαετία του 70′ μαθητής γυμνασίου ακόμη θυμάμαι όταν επρόκειτο να ταξιδέψουμε για Αίγινα ρωτούσα με αγωνία…θα πάμε με το ΜΥΚΗΝΑΙ; Απάντηση δεν έπαιρνα από τον πατέρα μου ποτέ σίγουρη.
Δεν ξέρω μάτια μου εάν δεν πάει απευθείας για κάτω και πιάνει Αίγινα να πάμε με αυτό αφού το θέλεις. Για κάτω..ο πατέρας μου μηχανικός στο Ύδρα πριν χρόνια συνήθιζε αυτή την έκφραση απευθείας για κάτω εννοώντας γραμμή για Μέθανα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες χωρίς να πιάσουν Αίγινα. Ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή όσα πλοία εκτελούσαν το πρωϊνό και ενίοτε το καλοκαίρι το μεσημεριανό δρομολόγιο (ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΜΕΛΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ καί ΜΥΚΗΝΑΙ ) να αφήνουν στα F/B στις παντόφλες και τα υπόλοιπα πλοία όλους τους επιβάτες με προορισμό την Αίγινα ώστε να προωθούσαν κατευθείαν τους υπολοίπους στους άλλους προορισμούς.
Πολύς ο κόσμος τότε που δεν υπήρχε ο σημερινός αμαξιτός ασφαλτόδρομος που οδηγεί στον Πόρο και τις Σπέτσες, τα flying dolphin μόλις είχαν πρωτοέρθει και αναχωρούσαν από τη Ζέα δεν επαρκούσαν με τη ζήτηση των θέσεων, αυτοκίνητα Ι.Χ. δεν είχαν όλοι τις σημερινές δυνατότητες αλλά και όσοι είχαν δεν ήταν δυνατό να μεταφερθούν παρά μονάχα λίγο αργότερα με τον ερχομό του πρώτου κλειστού ΕΥΤΥΧΙΑ κι’ έτσι λοιπόν κατευθείαν όπως έγραφε στην πρύμνη το πάνινο πληροφοριακό ( ποιος το θυμάται πλέον αυτό;) για Μέθανα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες.
Αυτό λοιπόν το κατευθείαν ήταν το μεγάλο αγκάθι και πρόβλημα για εμένα. Θα είναι άραγε τό ΜΥΚΗΝΑΙ; Το βασιλοβάπορο με τις κομψές αρμονικές ναυτικές γραμμές του. Το πάλευκο με την μπλε τσιμινιέρα που έδενε τόσο αρμονικά ζωνάρι η λευκή ταινία με τον μαίανδρο; Και πάνω της πλώρα εκείνο το περήφανο λευκό κατάρτι να σπαθίζει το γαλάζιο του ουρανού; Με τους καμαρώτους ντυμένους στα λευκά να σερβίρουν τους επιβάτες; Με την ανοιχτή μπουκαπόρτα πρύμα να βλέπεις το μηχανοστάσιο λαμπερό πεντακάθαρο πράσινο χρώμα στα πανιόλα κάτω από την κουβέρτα που χτυπούσαν ρυθμικά δύο καλογυαλισμένες ΜΑΚ με εκείνο τον ρυθμικό θόρυβο από τα κοκοράκια των βαλβίδων που τα χάζευα ώρες ολόκληρες; Θα είναι άραγε το ΜΥΚΗΝΑΙ;
Η αγωνία μου όλο το βράδυ έως το πρωί έμενα εγώ και ο αδελφός ξάγρυπνος προσμένοντας την επιβίβαση. Και όταν το λεωφορείο που μας έφερνε στον Πειραιά ξάντριζε κειδά στην αρχή της οδού Γούναρη όπως και σήμερα κοιτούσα με αγωνία ( σήμερα δεν γνωρίζω ποιό πλοίο και τι ώρα αναχωρεί) να διακρίνω ‘κείνο το λευκό κατάρτι είναι εκεί; Δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν ήταν. Ή ήταν αλλά το πανί στην πρύμνη έγραφε απευθείας…εεεε δέν βαριέσαι πάμε με το ΕΛΛΑΣ ή με το ΑΦΑΙΑ ή με το ΑΙΓΙΝΑ το φέρρυ μπόουτ στην καλύτερη με το ΚΑΜΕΛΙΑ το ΝΕΡΑΪΔΑ με τον ΠΟΡΤΟΚΑΛΗ ΗΛΙΟ ακόμη καλύτερα και στην χειρότερη με το Αιγινάκι ή με τον Άγιο Νεκτάριο όχι τον σημερινό το τεράστιο αλλά με ένα μικρούλι τόσο δα άσπρο και πορτοκαλί χρώμα στις τέντες του και το σπρέι από τον αφρό τής θάλασσας να μας ραντίζει.
Μου έχει μείνει όμως ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη αυτή η εικόνα η δεύτερη με την τότε μορφή του. Αυτή ακριβώς η εικόνα να δείχνει πράσινο και να ξαντρίζει περήφανο από τον κάβο στην Αγία Μαρίνα τα καλοκαίρια όπου καθόμουν στη βεράντα της θειάς Αρτέμις εκεί γύρω στις 09.00 το πρωί περιμένοντας το να το δω με πορεία προς άκρα Αγ.Αντώνη ώστε να παραλλάξει αργότερα την βραχονησίδα πετροκάραβο και να βάλει πλώρη γραμμή για τα Μέθανα με Πλοίαρχο τόν αείμνηστο Καπτά Τζίμη Μαστροκόλια. Αναστασιάδης-Τσορτανίδης Ε/Γ ΜΥΚΗΝΑΙ έγραφε το εισιτήριο θυμάμαι.
Έχω διαβάσει αρκετά άρθρα από την κόρη του κυρίου Αναστασιάδη την αξιότιμη κ.Αθηνά. Σήμερα το βλέπω ακόμη ως ΚΟΣΜΟΣ να εκτελεί ημερήσιες κρουαζιέρες στα ίδια νερά στα ίδια λιμάνια. Το βλέπω κάθε χρόνο. Μαζί μεγαλώνουμε αυτό κι’εγώ έπειτα από τόσα χρόνια. Με τις θύμησες να μας ακολουθούν μαζί. Πώς να μην αγαπώ την Αίγινα; Μαζί με την Αίγινα, μαζί με το ΜΥΚΗΝΑΙ μεγάλωσα. Εύχομαι να μας έχει ο Θεός γερούς να συνεχίσουμε όσα χρόνια μας επιτρέψει ακόμη μαζί.Με τό ΜΥΚΗΝΑΙ. Διότι για εμένα ΜΥΚΗΝΑΙ θα είναι πάντοτε.
Του Νίκου Χαλδαίου
