Α΄Μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού και στην Ελληνική Ακτοπλοΐα από το 1986 ταξιδεύοντας με πολλά και ιστορικά για την εποχή πλοία (Κάμειρος, Αιγαίον, Νάξος, Σχοινούσα, Valentino, Ariane1, Ίκαρος, Σάμαινα, Νήσος Χίος, Αλέξανδρος, Μαρία Σ, Lady Terry, City Of Tarando, Λήμνος, Άνεμος, Hellas Express, Golden Vergina). Αρχιμηχανικός, Τεχνικός Δ/ντής και Τεχνικός της Σύμβουλος από το 1996 μέχρι και σήμερα.
Με καταγωγή από την Κέα (Τζιά) όπου γεννήθηκε, μετακόμισε στον Πειραιά αρχή της δεκαετίας του ’70 προκειμένου να βρεθεί δίπλα στα αγαπημένα του πλοία εκπληρώνοντας παιδικό του όνειρο. Από τα μαθητικά του χρόνια, ονειροπόλος-ρομαντικός «εραστής» της θάλασσας και του πλοίου.
Η αγάπη για το επάγγελμα του Μηχανικού και το πάθος για «φυγή» ανά τον πλανήτη μέσω του υγρού στοιχείου, ξεκινά από τότε και στο εξής σε κάθε τους κάλεσμα σπεύδει ακολουθώντας πάντα τον ήχο τους από οποιαδήποτε θέση.
Πρώτο του πλοίο κατά την διάρκεια των Γυμνασιακών του ακόμη χρόνων καλοκαίρι του 72 ως Μαθητευόμενος Μηχανής τότε το «KASTRIANI II» της GRECOMAR και τελευταίο του ως Α’ Μηχανικός το 1996 το GOLDEN VERGINA της AGAPITOS LINES, από το οποίον με εντολή του αειμνήστου Βασίλη Αγαπητού τότε μετακομίζει και αναλαμβάνει Αρχιμηχανικός, αφού προηγουμένως είχε «ξεμπλοκάρει» με επιτυχία την εταιρεία από ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ πρόβλημα που παρολίγον να της αποβεί καταστροφικό με το νεοαποκτηθέν τότε SUPER NAIAS (πρώην ΚΡΗΤΗ της ΑΝΕΚ), όπου μετά από μία μεγάλη επισκευή-μετασκευή, στα ξεκινήματά του επί 3 συνεχόμενες φορές στα πρώτα του δρομολόγια από Πειραιά προς Παροναξία-Ίο-Σαντορίνη φούλ επιβατών, επιστρέφει στον Πειραιά «χτυπημένο» από επαναλαμβανόμενες βλάβες μαζί με τους επιβάτες.
Ο σάλος με τον τότε «ανταγωνισμό» (δύσκολα τα χρόνια τότε), η δυσφήμιση πλοίου κι εταιρείας, για την λόγω τεχνικού προβλήματος ανεπαρκή του ταχύτητα και οι συνέπειες στο μέσον καλοκαιρινής σεζόν ανυπολόγιστες. Η αποκατάσταση όμως αυτού και σε ελάχιστο σχετικά χρόνο (5-6 μέρες) τέλη Ιουλίου του 96, αποτελεί πραγματικό γεγονός.
Είναι ο άνθρωπος που ως Tεχνικός Διευθυντής και αναπληρωτής DPA των 40 περίπου συμβατικών πλοίων συνολικά της HELLAS FERRIES-GA FERRIES αργότερα (υπό την Μinoan Flying Dolphins, το μεγαλύτερο δημιούργημα της εποχής τότε από τον αείμνηστο Παντελή Σφηνιά) έλαβε και τις πρώτες ώρες διαχειρίστηκε με επιτυχία το SOS του ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, κινητοποιώντας αμέσως την εταιρεία και το σύστημα διάσωσης (Θάλαμο Επιχειρήσεων) του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας τη μοιραία-τραγική νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου 2000, ΑΜΕΣΩΣ μετά την πρόσκρουσή του πλοίου στις Πόρτες έξω από την Πάρο όπου χάθηκαν ΑΔΙΚΩΣ 80 άνθρωποι (αλλά διεσώθησαν και 450), όπου και περιγράφει σχετικά στην κάμερα του arxipelagos σήμερα, πράγματα και καταστάσεις από τις πρωτόγνωρες-τραγικές εκείνες στιγμές.
Προηγουμένως της επαγγελματικής «εμπλοκής» του με την Ακτοπλοϊα (από Δόκιμος το 1976 ως και Α΄Μηχανικός το 1986) ταξίδεψε με αρκετά ποντοπόρα φορτηγά και υπερμεγέθη για την εποχή δεξαμενόπλοια θρυλικών εταιρειών όπως αυτές του Κολοκοτρώνη, του Ηλιόπουλου (σήμερα Sea Jets), του Νταϊφά και του Ωνάση.
Για τη ζωή του αναφέρει σχετικά σήμερα: ….
«Δύσκολος» άνθρωπος γενικώς και ιδιαίτερα αυστηρός με τον εαυτό μου. Η ζωή μου μοναχική, μια ζωή λιτή και καθαρά «Σπαρτιάτη και Είλωτα». Σπαρτιάτης γιατί έμαθα να αγωνίζομαι και να «πολεμώ» και Είλωτας γιατί έμαθα να υπομένω. Επιτομή του αυτοσαρκασμού και του «ακραίου» κάποιες φορές χιούμορ, οργανωτικός, ειλικρινής (αρχή μου ο λόγος μου να υπερισχύει σε κάποιες περιπτώσεις και της υπογραφής μου ακόμη) πειθαρχημένος, εργασιομανής, ρεαλιστής, αντικειμενικός, υπομονετικός, επίμονος και ψυχρός-ψύχραιμος στα δύσκολα. Με λίγα λόγια «αρκετοί» άνθρωποι μαζί, που οι μισοί από αυτούς ανήκουν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους από τους αλλους μισούς.
Ευτύχημα ότι όλοι αυτοί τα έχουν βρεί μεταξύ τους και συμβιώνουν απόλυτα ως ΕΝΑ. Αν ξαναγεννιόμουν σήμερα, πάλι τη θάλασσα θα ακολουθούσα, πάλι Ναυτικός, πάλι Μηχανικός θα γινόμουν. Το μεγαλύτερο παράπονο για μένα, το ότι στερήθηκα-δεν χάρηκα στη ζωή μου (όπως και οι περισσότεροι «εκ πεποιθήσεως» ναυτικοί άλλωστε) την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου τα οποία ειρήσθω εν παρόδω στην ουσία «ΔΕΝ είδα» τότε που ΕΠΡΕΠΕ να μεγαλώνουν. Ένα «κενο» που θα με βασανίζει μέχρι τέλους για το οποίο και ΔΕΝ θα συγχωρήσω τον εαυτόν μου ΠΟΤΕ. Γι αυτό ίσως προσπαθώ να «εξιλεωθώ» όσον μπορώ σήμερα με την αγάπη, το ενδιαφέρον και τη φροντίδα που «βγάζω» αυθόρμητα για τα τρία εγγόνια μου».
Για τα βαπόρια χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Λένε πως τα πλοία έχουν ψυχή και πως συχνά ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Για κάποιους δε από εμάς, πρωταγωνιστούν στις καθημερινές μας στιγμές, τις δύσκολες και συγκλονιστικές.
Πολλές φορές η λαμαρίνα τους έχει βραχεί από το δάκρυ του χωρισμού, της προσφυγιάς, του ξενιτεμού και της αυτόβουλης σκληρής μοναξιάς. Άλλες φορές πάλι η κουπαστή τους έχει ακούσει λόγια αγάπης, γέλια χαράς γυρισμού στη πατρίδα, τραγούδια διακοπών. Τα πλοία εισβάλλουν στη ζωή των ανθρώπων και γράφουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο τα δικά τους σινιάλα και ιστορία τους.
Γι’ αυτό ίσως αγαπιούνται μοναδικά, μένοντας αξέχαστα ως γλυκειά νοσταλγία, μέχρι να γείρουν κάπου στο τέλος σε κάποιαν άκρη όχι της θάλασσας αλλά της μεγάλης θαλασσινής αγκαλιάς…»
Και για τη θάλασσα συμπληρώνει:
«Τι να πει κανείς και για τη θάλασσα;;; Αυτόν τον μεγάλο, συνεχή και ατελείωτο έρωτα με την απόλυτη αίσθηση του ιδανικού και της ελευθερίας. Ο πρώτος μου έρωτας, που είχε, έχει και θα έχει την όψη του ιδανικού, με το όνομά της να αποτελεί εις το διηνεκές ένα θαυμαστικό. Συνδιασμός από μια αίσθηση ευθύνης, οικονομικής ανεξαρτησίας-ελευθερίας αυτή και οι κανόνες της. Ίδιοι για όλους και αμείλικτοι. Πλούσιους και φτωχούς, όμορφους και άσχημους και για χιλιάδες χρόνια. Που το λάθος, ο «περιορισμένος» απέναντί της σεβασμός, το στιγμιαίο λάθος πληρώνονται άμεσα απ’ όλους, ενίοτε και με την ζωή τους την ίδια. Κάτι σαν τον έρωτα: Μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγείς. Χίλιοι τον χαίρονται ένας τον «πληρώνει».
Πόσοι δεν της «έδωσαν» τα νιάτα τους ή και τη ζωή τους κάποιες φορές ακόμη. Όταν η ιστορία ήταν ακόμη στην αρχή της, η Θάλασσα τότε ούτε άκρη είχε, ούτε όρια, ούτε αρχή, ούτε και τέλος. Μόνο ομορφιά και μάλιστα ατελείωτη. Πώς να μη μαγέψει τους ανθρώπους;;; Πώς να μην τραβήξει σαν μαγνήτης τα όνειρά τους αυτή που ταξίδεψε στα κύματά της θεούς, ήρωες κι απλούς θνητούς;;; Κρίνοντάς την εκ πείρας σήμερα μετάαπό 40 κοντά χρόνια, ένα διαπιστώνω: Ότι έμαθε σε όλους μας τα ωραιότερα πράγματα. Το ταξίδι, την περιπέτεια, τον έρωτα, τον πηγαιμό, τον ερχομό, τη χαρά και τη λύπη. Πριν απολαύσουν οι άνθρωποι τις ακρογιαλιές της, πριν βρεθούν στα νερά της, τίποτα δεν ήταν όπως τα ξέρουμε οι «παροικούντες» ή μη σήμερα.
Η Θάλασσα από την δημιουργία της και στην πορεία του χρόνου εξελήχθηκε σε χάρτη, έγινε σκέψη, ιδέα, άλλαξε κόσμο και ιστορία. Και το κυριότερο;;; Δίδαξε σε όλους μας τον σεβασμό. Μας έμαθε να λέμε την κάθε ιστορία γι΄αυτήν με χρώμα και φωνή που της αρμόζει. Άλλοτε σιγανά και ντροπαλά, άλλοτε άγρια και μανιασμένα, άλλοτε σαν ανάσα κι άλλοτε σαν φως. Γι’ αυτό άλλωστε αγαπιέται παράφορα από όποιους την ζήσουν, μένει αξέχαστη και προηγείται στις ζωές μας, στις αναμνήσεις και νοσταλγίες μας…
Η συνέχεια επί της οθόνης….
- Συνέντευξη: Σίμος Μιχάλογλου
- Κάμερα: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
- Μοντάζ – επιμέλεια βίντεο: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος